Om spel goed te kunnen begeleiden moet je zicht hebben op spelontwikkeling. Er bestaan vele definities van spel. “Spel is een individuele of sociale lichamelijke én psychische activiteit die afwijkt van het gewone leven en vastigheid; deze activiteit wordt al dan niet uitgevoerd met materialen en wordt vormgegeven door de speler(s) die tijdens het spelen associëren tussen de verschillende mogelijkheden; er wordt tijdens het spelen plezier beleefd en hierdoor worden specifieke vaardigheden geleerd, hoewel dit niet het primaire doel is” (Dielis, 2007). Het gaat hierbij om vrijheid, regels in balans met die vrijheid, intrinsieke motivatie, verbeeldingskracht, creativiteit, afwisseling van handelingen en plezier. Kinderen spelen omdat ze dat leuk vinden. Ze spelen vanuit intrinsieke motivatie en hebben bij hun spel niet de intentie te leren, ze leren echter wel. Kinderen die spelen, zijn ontspannen, nieuwsgierig, betrokken, geconcentreerd en inventief, ze voelen zich competent. Spelende kinderen zijn voortdurend in ontwikkeling. Kinderen die niet spelen, ontwikkelen moeizaam. Om kinderen goed te kunnen begeleiden, is het belangrijk om zicht te hebben op spelontwikkeling. De door pedagogen gehanteerde terminologie met betrekking tot spel en ontwikkeling is niet altijd eensluidend. Er zijn dan ook vele speltheorieën. Vermeer heeft onderzocht hoe het kind in zijn spel de omringende wereld ontmoet.
