Spelen is de meest wezenlijke activiteit van jonge kinderen. Enerzijds leren kinderen door te manipuleren en te exploreren en door de problemen die ze al handelend tegenkomen op te lossen. Anderzijds leren kinderen door te imiteren wat zij andere kinderen en volwassenen zien doen. Spel is de manier om te handelen, te ontdekken, om ervaringen aan den lijve te ervaren. Kinderen leren door de communicatie over en weer met mensen, dieren en dingen (Weikart 1995). Ze spelen en maken de wereld om hen heen na en maken zich die zo eigen. Er bestaan vele definities van spel. Iedere wetenschapper legt zijn eigen accenten en dat maakt het onmogelijk om, als je recht wil doen aan de rijkheid en complexiteit van spel, voor een juiste eenduidige definitie te kiezen. Bij alle definities komen echter begrippen als: vrijheid, regels in balans met die vrijheid, intrinsieke motivatie, verbeeldingskracht, afwisseling van handelingen en plezier terug. Kinderen spelen omdat ze dat leuk vinden. Ze spelen vanuit intrinsieke motivatie en hebben bij hun spel niet de intentie te leren; ze leren echter wel. Kinderen die spelen zijn ontspannen, nieuwsgierig, betrokken, geconcentreerd en inventief; ze voelen zich competent.
